Wojciech Olszański, Marcin Osadowski - Piosenka ułańska

W dąbrowym gęstym listowiu
błyska amarantu ćma,
trzepoce z wiatrem jak płomień
proporczyk ułański nasz.
Czapka troszeczkę na bakier,
dusza rogata w niej,
wiatr polny w uszach i kwiaty
w kwitnących włosach drzew.

Tam, gdzie się kończy horyzont,
leży ojczysty ląd,
ziemia jest trochę garbata,
więc go nie widać stąd.
Ścieszką przebiega błękitną,
strzępioną pasmem gór,
galopem ku tej granicy
pędzi ułanów rój.

Gdzie ciche niebo usypia
na rosochatych pniach,
gdziekolwiek konia dosiadam,
leży kraina ta.
Zieleń o brzasku ciemniejsza
z błękitną plamką dnia,
cisza jak gwiazda ogromna
w grzywie złocistych traw.

W dąbrowy gęstym listowiu
błyska amarantu ćma,
trzepoce z wiatrem jak płomień
proporczyk ułański nasz.
Czapka troszeczkę na bakier,
dusza rogata w niej,
polny za uchem masz kwiatek,
duszy rogatej lżej.
Duszy rogatej lżej.